سخنران چهارم و آخر وکیل پایه یک دادگستری و خانمی میانسال بود. راستش از صحبت‌های این سخنران من چیز زیادی برای نوشتن ندارم مخصوصا که موقع سخنرانی ایشون یادداشتی هم برنداشتم. چون چیز دندان‌گیری برای گفتن نداشت؟ نه، علتش این نبود. علتش این بود که دیدگاه این سخنران نه و برای من آشنا و در واقع حرف‌های خودم بود. وقتی میگم نه منظورم این نیست که همه‌ی ن به ذات و ضرورت در چارچوبی خاص فکر می‌کنند و همه‌ی مردان هم به همین صورت و شبیه به هم. منظورم اینه که من و خانم وکیل، به ویژه در جامعه‌ای جنسیت‌زده مثل جامعه‌ی خودمون، به خاطر جنسیتمون در موقعیت‌هایی قرار می‌گیریم و شرایطی را تجربه می‌کنیم و با ما رفتارهایی میشه که باعث میشه standpoint مشابهی پیدا کنیم.
خانم وکیل با چند تا ازهمکاران وکیل و مددجوهای اجتماعی گروهی را تشکیل دادند که به رایگان پرونده‌های قربانیان جنسی را پیگیری می‌کنند. تلاش‌های عملیش تو این راه باعث شده بود که متاسفانه دیدگاهش نسبت به قانون و دادگاه‌های ما در این رابطه خیلی تیره‌تر از سخنران‌های قبلی باشه. از طرفی هم به نظر می‌رسید دید وسیع‌تر و جامع‌تری نسبت به این معضل داره. مثلا به نکته‌ی مهمی اشاره کرد که سخنران‌های دیگه هم تاییدش کردند، این که تا وقتی که گفتمان گفتمانِ مردانه است و ن سهمی از قدرت و نقش چندانی در قانون‌گذاری و اجرا ندارند تغییر بزرگ و ریشه‌ای اتفاق نخواهد افتاد. بحث لایحه "تامین امنیت ن در برابر خشونت " نمونه‌ی روشنی در تایید این حرفه. لایحه‌ای که در سفر دور و دراز چند ساله‌اش، که هنوز هم به مقصد نرسیده، عنوانش در تغییری معنا دار تبدیل شده به لایحه "صیانت، کرامت و تامین امنیت بانوان در برابر خشونت" . گفتمان حاکم بر این لایحه به گفته‌ی خانم وکیل و تایید صادقانه‌ی سخنران‌های دیگه گفتمانی مردانه است. نسخه‌ی اولیه‌ی اون به باور صاحب‌نظرها بسیار خوب بوده و برای اولین بار خشونت علیه ن به عنوان خشونتی بر پایه‌ی جنسیت جرم‌انگاری شده بود اما در دو نوبت مفصل دستکاری شد. هرچند به نظر خانم وکیل با وجود همه‌ی این‌ها بودش از نبودش بهتره و باید ازش حمایت بشه تا تو مجلس رای بیاره.
درباره این لایحه و گفتمان مردانه‌اش تو استوری‌های اینستاگرام اکانتم نوشتم. این جا می
درباره این سایت