شماها یادتون نمیاد. اون وقت‌ها برنامه‌ی تلویزیونی می‌ساختند از اعترافات نِ شطرنجی‌شده‌ای که بهشون شده بود. اعتراف می‌کردند که چی پوشیده بودند و چی کار کرده بودند که بهشون شده. م را هم با صورت تارشده نشان می‌دادند. ازش می‌پرسیدند لباسش ناجور بود؟ می‌گفت آره، تنننگ. کوتااااه. . می‌پرسیدند دیگه چی تحریکت کرد به این کار؟ می‌گفت آرایش غلیظی داشت. .
همون موقع‌ها، بابا هر شب رومه‌هایی که تو مغازه خونده بودو با خودش میاورد خونه که بخونیم. روز بعدش هم می‌پرسید کجاهاش را خوندید. گاهی هم برای راستی آزمایی از توش سوال درمیاورد :)) یک بار حین همون رومه‌خوندن‌های زورکی به یک مقاله درباره‌ی همین اعتراف‌ها برخوردم که برام جالب بود، به فکر وادارم کرد و هنوز هم از خاطرم نرفته.
لب کلامش این بود که ما تمایل داریم اون چه که این برنامه‌های اعتراف‌گیری قصد دارند به ما القا کنند باور کنیم، چون این جوری بر ترس از مورد قرار گرفتن غلبه می‌کنیم. به ما می‌گن به این زن شده چون ظاهر نامناسبی داشته، در زمان نامناسبی در مکان نامناسبی بوده و . و ما نفس راحت می‌کشیم که پس برای ما این اتفاق نخواهد افتاد چون ما لباس نامناسب نمی‌پوشیم، رفتار و روابط نامناسب نداریم. ما تمایل داریم باور کنیم چون نیاز به احساس امنیت داریم. ما نمی‌خواهیم بشنویم که عوامل بیرونیِ خارج از کنترل ما وجود دارند که می‌تونند به ما و عزیزان ما آسیب بزنند. اگر باور کنیم که خود قربانی مقصر بوده خیال می‌کنیم با مثل قربانی عمل نکردن می‌تونیم در امان باشیم. این برنامه‌های تلویزیونی با سواستفاده از این نیاز ما به فرهنگ سرزنش قربانی دامن زدند.
بعدتر متوجه شدم که این فقط درباره‌ی ات جنسی درست نیست. ما تمایل داریم قربانیان فقر و طلاق و اعتیاد و سرکوب عقیدتی و . را هم سرزنش کنیم تا هم خودمون ازین بلایا احساس امنیت کنیم و هم این که از درد عذاب وجدان و مسئولیت در قبال قربانی‌ها در امان باشیم. یک نمونه‌اش را با سیل‌های فروردین امسال دیدم. به یکی گفتم بیچاره مردم فلان شهر قبل این‌هم جز مناطق محروم بودند و حالا همینی هم که داشتند از دست دادند. گفت نه! کی گفته اونا فقیراند؟ دوست دارند این جوری زندگی کنند. میلیارد میلیارد هم داشته باشند دوست دارند تو فقر زندگی کنند. کلا آدم‌های تنبلی هستند. گفتم شاید شما اون‌هایی را میگید که مثلا تمایل ندارند با پولشون مبلمان بخرند برای خونشون و روی زمین می‌شینند و می‌خوابند. ما به این نمیگیم فقر، میگیم تفاوت فرهنگ و سلیقه. لازم نیست به خونه‌هاشون سرک بکشیم. همین که حکومت به خودش زحمت نداده هیچ امکانات تفریحی و فرهنگی و آموزشی تو این منطقه ایجاد کنه یعنی محرومیت.
خلاصه این که اگه می‌خواهیم از فقر و و سرکوب و . در امان باشیم، راهش سرزنش قربانی نیست. راهش مبارزه با فقر و و سرکوب و . است.
فرهنگ سرزنش قربانی 1
درباره این سایت