در ستایش تنهایی 1

یک زمانی بیننده‌ی ثابت کانال یوتیوب عمو رالف بودم. زمانی که نیاز داشتم کسی بهم بقبولاند که زندگی‌ام دست خودم است و عمو رالف این کار را خیلی خوب بلد بود. حرف‌هایش برایم ترکیبی از واقعیت و فانتزی بود. گاهی واقعیتش بیش‌تر از فانتزی‌اش و گاهی هم فانتزی‌اش می‌چربید. درباره‌ی خیلی چیزها صحبت می‌کرد و راهکار می‌داد. یک بار ویدئویی ازش دیدم درباره‌ی تنهایی. منظورش هم از تنهایی نداشتن دوست‌دختر و دوست‌پسر بود. لب کلامش این بود که تنهایی یک فرصت است. فرصتی که نباید هدرش داد. فرصتی برای توجه به خود، خودسازی و خود دوستی. آن موقع که این ویدئو را دیدم دورم شلوغ بود و برای همدردی با آدم‌های تنها حرف‌های عمو رالف را جدی نگرفتم. اما حالا بعدِ تجربه‌ی بیش از دو سال تنهایی اعتراف می‌کنم که از صفر تا صد حرف‌های عمو رالف درست بود. حرف‌هایش نه تنها درباره‌ی نبود رابطه‌ی عاشقانه که درباره‌ی جای خالی هر نوع دوستی صادق است. دو سال نیم پیش با تغییر شهر زندگی‌ام از دوستانم دور شدم و در این مدت در کمال ناباوری هیچ کسی را پیدا نکردم که با میل و رغبت معرفی‌اش کنم: دوستم. ناامیدکننده‌ترین دوره‌ی زندگی‌ام از این لحاظ. اما. بهترین دوره‌ی زندگی‌ام از نظر خودسازی و خوددوستی. وقتی تنها هستی، اگر برای مدتی به داشتن خودت قناعت کنی و به جای دویدن و گشتن دنبال دیگری، آرام بگیری اون وقت صدای خودت را می‌شنوی، خودت را می‌بینی، خودت می‌شوی موضوع فکر خودت، با خودت به گفتگو میشینی. کم کم می‌فهمی چقدر با خودت حرف داری، کم کم به خودت علاقمند میشوی. می‌بینی چقدر با خودت خوش می‌گذرد. به این جا می‌رسی که حاضر نیستی هر آدمی را به زندگی‌ات راه بدهی، در وقت گذاشتن برای آدم‌ها سختگیرتر می‌شوی. چون آدم برای هر کسی که خلوت عاشقانه با خودش را رها نمی‌کند.

یک پست قدیمی درباره ی عمو رالف

راستی! خدمت خواننده های پیگیر عزیز،

این پست یادتان هست؟ خواستم بگم من تو اوجم :)